GERÇEK AİLEM

Büyük gün geldi ve aşım gerçekten başarılı olmuştu. Yaklaşık bir aylık bir fizik ile de artık yürüyebiliyordum. O kadar mutluydum ki bir önceki evimize ilerleyip gitmek ve o güzel evimize kendi ayaklarımızın yönünde tercih tercih. Ancak geri dönüşünüzde büyük bir hayal edinmiştim. Çünkü babam için bütçe tamamlaması tamamlanmamış ve evimizi bitirmek zorundaydı. M o bir ay erken gidişimizin gerçek değeri aslında o sıradaki evimizi ve yeni bir yer bulabilmekmiş. Üzülmemem için bunu benden saklamışlardı. Artık köhne bir evde, hem de trafik olarak yaşayacaktık. Bütün bunların yüzümden olmuştu. Ama onlar buna hiç üzülmemiş gibi davranıyorlardı. Bu büyük fedakârlıkları beni çok etkilemişti.

Bir an önce artık yakınlaşmakta yanaşmak, yakın bir şekilde yaklaşmak zordu. Ancak bir gün hiç beklemediğimiz biranda postacı kapımızı çaldı ve bir zarf verdi. Zarf, evde boşm sırasında nerede “Mutluluk?” isimli kitap yolundan yayından geliyordu. Kitabımı çok beğenmişler ve basmaktı. Kısa zamanda anlaşmak ve kitabım basıldı. Elbette ki bu kitap ailemeydum. Denememiz kitabı beğenmelerine rağmen yayının kitabımın satıp satma şüphesi nedeni ile görünen rakamların nasıl olduğu ile ilgiliydi. Ancak gerçekten kitap çok tutuldu ve bu benim için çok büyük bir kazanç oldu. Çok kazananlar için ünlü birim.Artık başka yayın evlerinden de yeni kitap yazmam teklifler gelirdi. En çok bahsetmek hakkında bilgim ile TV'lere çıkmam. Yine bir iş görüşmesinden eve dönerken yolumu bir şekilde kesilmiş ve çok önemli bir şey gibi olduğunu söyledi. Yakınlardaki bir kafeye oturduk. Daha sonra, beni okuduğumu söyledikten sonra bulduklarını söyledi. Sözde yıllardır beni arayormuş.

Kafe de enm adam adam, antrenmanın o acı tatı yaşattı. Benim arkadaşım olduğunu söyledi. Sözde benim ammış, tabi buna ilişkin bölümdım ama onum benim. Bana 1999 depreminde evinin yıkıldığı sırada ailemin ö/lettiğine göre beni aradığını söyleyemediğini söyledi. Şu anda ailem olarak düşünülürse, ailem desteğiyle hattam ile karşı karşıya geliyor. Benden habersiz bir şekilde, bundan sonra eve gittiklerini söyledi. Ama artık beni bulduğunu ve geri dönmemem söylediğini söylüyor. Anlatırken öyle içten ve ağlayarak anlatıyordu ki onadım desem yalan olacak. Hatta bana o zamana ait bir gazete kupüründen çıkmış bir haber bile getirmişti. O haberde benimde içinde bulunduğum bir resim vardı. Hemen altında depremde yok olmuş bir aileden kalan son fotoğraf diye yazıyordu. Bana hayattaki o insanlara inandıklarım arttı. Ah bir neler yapabileceğini bilemiyordum. Tüm dünyayı yıkmıştı. “Yıllarca ailem bu insanlardan beni kaçırmış gibi gerçekten. Bu iyiliğin son aşamasındaki mükemmel aile, beni gerçek ailemden koparmış olabilir mi?” Buna inanamıyor ve güvenmiyor. “Nasıl da bunca zaman bana hiçbir şeyden bahsetmemişdi.” Geri gitmeme konusunda bu kadar ısrarcı olmaya çalışmak için bu kişiden yola çıkacaktım. Sokaklarda dünyayı dolaştım, listelerde dolaştım. Son çare için telefonumu çaldırdı. Adadan gidilecek ve çağrıyım planım. ardından bir çağrı daha geldi ama onu da ana hatlarıylam. Bir ömür süresiyle tekrar tekrar başlamaktan kızgınlıkla başlangıçtan fırlattım. Gece geç vakit geç ama kafamda deli soru ve öfke, benim eve gitmeme engel. Sonunda bir motele gittim ve orada sabahladım.

sonraki gün ve haber gündem eve gitmedim. Aileydi, harika bir aileydik ve bana bir şeyler yapmak o kadar iyi davranmışlardı ki bu böyle bir şeyle. İş aslını için depremden arındırılmış evimizin bulunduğu yere gidiliyor. Araştırmaya başladı. Kaymakamlığa gittik ve ailemin yaşadığı yeri geçirdiği yerde belediyeye gittim. Sonra tek tek çalınan annemin ve babamın adının “onları tanıyan birileri var mı?” diye sabah erken saatlerden akşama kadar dolaştım. En sonunda bir ihtiyar olarak onları yüreklendirdik. İsimleri tekrar söyledim. Evet dedi insanlar olmayan çift onlar dedi. Çok iyi insanlardı ama onlar olmuyordu dedi. Sonraki deprem günlerini yıkıntıların içinden çıkardıklarını anlattı. Yanında sevdiklerimi bulmak için günlerce uğraştıklarını söyledi. Sonunda Amcam'denilen o kişiyi o kişiyi bulduklarını ama onunda hastaneden çıktıktan sonra bacaklamının ömür boyunca çalışamayacağını sol kolumun da olmadığını görünce beni öylece terk edip gittiğini anlattı. o ihtiyara teşekkü edip yanından ayrıldım.

Evet, benim ailem değildiler, bunu anlamıştım ama onlar benim gerçek ailemdi. Hem de hayatları yarım bir insan, onların şeylerini feda edecek kadar güzel insanlardı. Tamam, bir problem, ama bunu yarım bir aşırı acıdan başka bir şey olurdu. Hem de bu kadar düşünceli ve güzel insanlar için çok zordu. Yine beni beniüzmemek için bütün bu öğrencilerden sakladıklarını anlamıştım. O akşam hiç vakit kaybetmeden eve dönümleri. Ağlamaktan gözlerim şişmiş insanlar olan onları üzmemek için bir uydurmadum ve canım ailem benim kendime güveniyorum. Bugüne kadar söylenmediği şekilde canı gönülden ANNEM o güzel insanı öptüm. ardından minnet aldıklarımı, harikala benim için harikaa en güzela BABAM ile kucaklaşıp öptüm. Onlar benim gerçek ailemdi. Rabbime şükürler olsun beni, belki de tek kalan bu kadar güzel bir geçmişe geçmiştir. Anladım ki aile kan bağın olanlar değil, seni sevenler ve sevdiklerinmiş. Yeni yazım kitabımın adı “Mutluluk Gerçek Ailede Saklıdır”

Amcam denilen o kişiyi bulduklarını ama onunda hastaneden çıktıktan sonra bacaklarımın ömür boyunca çalışamayacağını ve sol kolumun da olmadığını görünce beni öylece terk edip gittiğini anlattı. O ihtiyara teşekkür ederek yanından ayrıldım.

Evet, benim ailem değildiler, bunu anlamıştım ama onlar benim gerçek ailemdi. Hem de hayatları boyunca yarım bir insana, her şeylerini feda edecek kadar güzel insanlardı. Tamam, bir problem vardı ama bunu yarım bir insana anlatmak sıkıntıdan başka bir şey değildi. Hem de bu kadar düşünceli ve güzel insanlar için elbette çok zordu. Yine beni üzmemek için bütün bu olanları benden sakladıklarını anlamıştım. O akşam hiç vakit kaybetmeden eve dönüm. Ağlamaktan gözleri şişmiş olan insanlara onları üzmemek için bir bahane uydurdum ve canım ailem benim diyerek sarıldım. Bugüne kadar söylemediğim şekilde canı gönülden ANNEM diyerek o güzel insanı öptüm. Ardından minnet duygularımı, hayranlıkla karıştırdığım dünyanın o en mükemmel insanına BABAM diyerek sarıldım ve öptüm. Onlar benim gerçek ailemdi. Rabbime şükürler olsun beni dünyadaki, belki de tek kalan bu kadar güzel insanlara emanet etmiş. Anladım ki aile kan bağın olanlar değil, seni sevenler ve senin sevdiklerinmiş. Yeni yazdığım kitabımın adı ise “Mutluluk Gerçek Ailede Saklıdır”